هڪ ملڪ منجهان ٻئي ملڪ جي ڪنهن به ڏورانهين منزل ڏانهن ڪيل هوائي جهاز واري مسافريءَ جي نتيجي ۾ ، ننڊ جي نظام ۾ تبديلي اچي ويندي آهي، ڇاڪاڻ ته اصل رهائشي علائقي ۽ نئين منزل جي وقتن جي تفاوت/ تبديلي (Time Zone Change) سبب انسان کي مخصوص حالتن ۾ آرام ڪرڻ جي پيل هير ۾ ُرخنو پوندو آهي . انهيءَ ڪري عارضي بي آرامي ۽ اوجاڳو تيستائين جاري رهندو آهي . جيستائين نئين ماحول ۾ ماڻهو هري مري نه ٿو. ان صورتحال کي ”مسافريءَ جو ٿڪ يا اوجاڳو“ Jet lag چيو ويندو آهي . ان ساڳئي احساس کي گهڻ رخي ثقافتي نفسيات جي حوالي سان، نامياري محقق Marc Perrand پنهنجي تحقيق ۾ استعمال ڪيو. سندس خيال مطابق خانه بدوش ٻالجتيءَ واري پسمنظر مان جديد سرشتن ذريعي جوان ٿيل، ٻٽو ثقافتي پسمنظر رکندڙ بالغن جي سماجي سرگرمين ۾ڪيترائي مسئلا پيدا ٿيڻ ڪري، سماج ۾ هڪ بي چيني جي ڪيفيت نظر ايندي آهي. عام طور تي هي اصطلاح ٻن حوالن، ”سماجي ۽ ثقافتي عدم اطمينان“ جي عنوانن سان مروج آهي، پرانهن مان گهڻي مڃتا ثقافتي حوالي کي مليل آهي. جنهن مطابق: مختلف ثقافتن ۽ اخلاقي قدرن ۾ رهندڙ ٻارن جي اندر مايوسي ۽ شڪ جي ڪيفيت گهر ڪري وڃي ٿي. خاص طور تي ”ٽئين ثقافت جي ٻارن“ (TCKs) ۾ ان قسم جالاڙا عام جام ڏسڻ ۾ اچن ٿا. ان قسم جي صورتحال، بين الاقوامي سرشتي سان لاڳاپيل ”ثقافتي بي چينيءَ يا ٿڪ جو شڪار“ ٿيل فردن ۽ حلقن ۾ به موجود هوندي آهي، تنهنڪري فيصلي سازيءَ جو عمل متڀيد ، تفاوتن ۽ ناڪاري لاڙن جو شڪار ٿي سگهي ٿو